مادر

مادر؛

روسری ات را بردار تا ببینم، بر شبِ موهایت؛

چند زمستان برف نشسته است؛

تا من به بهار رسیده ام …!

باچهره مهربانش

صفای وجودش

سنگینی سکوتش

نجابت و غرورش

با زمزمه کلامش

در جذبه محراب

گستره وسیع جنت است

ومافقط مادر می خوانیمش

دوستت دارم مادر…

این وبلاگ را تقدیم به مادرم میکنم

که خیلی دوستش دارم